شهر بی انضباط و محدودیتهای ظهور شهروندی در ایران

حکومتپذیری 1سازوکاری است که شهر مدرن را به شهری منضبط بدل کرده اسـت. پیامـدهای چنـینشهری موضوع تأملات جامعهشناسان و فیلسوفان بوده است. برخـی از نظریـههـا بـر اخـلاق اجتمـاعی وفردگرایی دگرخواهانه و برخی دیگر بر شکلی از جامعه انضباطی تأکیـد کـردهانـد. نحـوه تکـوین جامعـهانضباطی و شهر منضبط در کانون اصلی چنین مباحثی بـوده اسـت. چنـین نظریـههـایی عمـدتاً جهـتتوضیح شکلگیری جامعهای با انضباط بهکار گرفته میشوند، در حالی که در موضـوع بحـث مـا چنـیننظریههایی بناست به تشریح آنچه که ما شهر بیانضباط مینامیم کمک کنند. ایـن مقالـه ضـمن بحـثحول نتایج یک تحقیق درباب نظارت و کنترل در جامعه نشـان مـیدهـد شـهر بـیانضـباط در ایـران ازخصایصی چون احساس بیهنجاری در میان شهروندان، عدم احساس نظارت و کنترل، بـیاعتمـادی بـهنهادهای انضباطی و احساس عدم قطعیت قانون برخوردار است. سپس بر اساس چنین شـاخصهـایی بـهمؤلفههایی از عقلانیت در زندگی روزمره میرسیم که متناسب با شهر بیانضباط است. شهر بیانضـباط ازنظر ما قبل از هرچیز متأثر از سازمان اجتماعی جامعهای است که به چنین بیانضباطیای دامن میزند